Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Με αφορμή τα 53 χρόνια από την εκτέλεσή τουΟ Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ως μαθητής γυμνασίου το 1950 ξεχώρισε από τα υπόλοιπα παιδιά, για την δημιουργικότητα και την οξυδέρκεια του. Παράλληλα πρωτοστάτησε σε πολλές εκδηλώσεις κατά των Άγγλων και εξελίχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία ανάμεσα στους συμμαθητές του, ενώ ταυτόχρονα αναπτύχθηκε και στην ποίηση.
Την 1η Ιανουαρίου 1953 παραμονή της στέψης της βασίλισσας των Άγγλων κατακτητών Ελισάβετ Β’, οργανώθηκε εκδήλωση διαμαρτυρίας από μαθητές για την ανάρτηση της Αγγλικής σημαίας στην θέση της Ελληνικής στο Ιακώβειο Γυμνάσιο στην Πάφο. Ο Ευαγόρας αναρριχήθηκε στον ιστό και κατέβασε την σημαία του κατακτητή.
Γενικά ο Παλληκαρίδης πρωτοστάτησε σε πολλές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν το 1953σε ολόκληρη την Κύπρο.
Το 1955 ορκίστηκε μέλος της ΕΟΚΑ, ο οποίος ήταν και από τα πρώτα μέλη της, και βοήθησε την οργάνωση με κάθε τρόπο. Το καλοκαίρι του 1955 μετέβη στην Ελλάδα με αφορμή εκπαιδευτική εκδρομή και εκεί πληροφορήθηκε ότι είναι στην λίστα υπόπτων των Άγγλων που τον αναζητούν για να τον συλλάβουν. Παρ’ όλες τις προσπάθειες να τον πείσουν να μην γυρίσει στην Κύπρο, ο Ευαγόρας γύρισε για να συνεχίσει τον αγώνα.
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους δύο συναγωνιστές του, μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αγγλική περίπολο όπου συνέλαβε τον Παλληκαρίδη καθ ’ότι οι άλλοι δύο κατάφεραν να διαφύγουν. Στην κατοχή του βρέθηκε ένα πυροβόλο όπλο Μπρέν και 3 γεμάτες γεμιστήρες. Κατηγορήθηκε για μεταφορά πυροβόλου όπλου και αφού παραδέχτηκε την ενοχή, καταδικάστηκε σε θάνατο.
Παρ ’όλες τις διαμαρτυρίες τόσο από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό, αλλά και την αίτηση χάριτος προς την βασίλισσα των κατακτητών, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά.
Στις 13 Μαρτίου 1957 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγήθηκε στην αγχόνη, ψάλλοντας τον Εθνικό ύμνο. Ήταν μόλις 18 ετών.
Στο τελευταίο του γράμμα μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Έλληνες:
« Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί »
http://www.sansimera.gr/biographies/235
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
1938 – 1957
|
Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.
Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.
http://epalxi.net/?p=1066
Γεια σας παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφορία, ας πάρει μονοπάτια να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτερία…
5 Δεκεμβρίου 1955
Μ’ αυτά τα λόγια, ο μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αποχαιρετούσαι τους φίλους και συμμαθητές του καθώς είχε αποφασήσει να διαβεί το δρόμο της φωτίας. Ήταν μόλις 17 χρονό, όταν το νεαρό παληκάρι απο την Πάφο έβλεπε για τελευταία φορά το χώμα της γής που τόσο είχε αγάπησει. Το χώμα το οποίο θα σκέπαζε απο εκείνη την μέρα το κορμί του αλλά όχι την φλόγα της ψυχής του. Στις 25 Φεβρουαρίου 1957 κατηγορήθηκε για μεταφορά πυροβόλου όπλου (bren-gun), αψηφώντας τις επιπτώσεις παραδέχτηκε ενοχή και καταδικάστηκε σε θάνατο.
Της καταδίκης ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες τόσο από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό. Εγινε αίτηση χάριτος προς τη βασίλισσα των Αγγλων κατακτητών, αλλά στην «τρυφερή» καρδιά της 30χρονης μητέρας και βασίλισσας δε βρέθηκε εκείνο το ίχνος ανθρωπιάς που χρειαζόταν για να δώσει χάριν. Ετσι ο Ευαγόρας περήφανα και με όρθιο το κεφάλι οδηγήθηκε στην αγχόνη των Άγγλων κατακτητών. Απαγχονίσθηκε στις 13 Μαρτίου του 1958 τα μεσάνυχτα, την μέρα που άνοιξε για αυτόν διάπλατα η πύλη των ηρώων, τοποθετόντας τον στο θρόνο, δίπλα απο όλους όσους έχουν θυσιαστεί » υπερ πίστεως και πατρίδος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου