Κείμενα - Αναλύσεις από ΑΡΔΗΝ - ΡΗΞΗ
Τα «δώδεκα σημεία» του Άρδην
Τα «δώδεκα σημεία» του Άρδην
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ - ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ[1] 1. Το «Άρδην» αποτελεί μια συλλογικότητα πανελλήνιας εμβέλειας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον απόδημο ελληνισμό. Δεν αποτελεί ένα πολιτικό κόμμα αλλά μια πολιτική-ιδεολογική συλλογικότητα-κίνηση, που έχει ως προμετωπίδα ένα τετράπτυχο, το οποίο συνοψίζει τις ιδεολογικές της κατευθύνσεις: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία και κοινοτισμός[2].
2. Υπερασπίζουμε την ανάγκη μιας οργάνωσης της κοινωνίας που θα περιορίζει αποφασιστικά την κυριαρχία του εμπορεύματος πάνω στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, θα αναπτύσσει ορισμένους τομείς παραγωγής και θα από-αναπτύσσει άλλους, θα περιλαμβάνει έναν μεγάλο κοινωνικοποιημένο τομέα, θα μεταφέρει πόρους και δραστηριότητες στην περιφέρεια, θα αναπτύσσει την πολυκαλλιέργεια και τις βιολογικές καλλιέργειες, θα απορρίπτει την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
3. Απορρίπτουμε ένα μοντέλο που στηρίζεται στην αδιάκοπη επέκταση των εμπορευματικών ανταλλαγών και επιθυμούμε να παράγεται εγχώρια το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που χρειαζόμαστε, χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε στη φενάκη της κλειστής οικονομίας. Η οικολογική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης υποχρεώνει σε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης και μικρής κλίμακας παραγωγής, προϋπόθεσης εξάλλου τόσο για την κοινοτική και συνεταιριστική παραγωγή, όσο και για την εθνική ανεξαρτησία.
Δεν μπορεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη με παρασιτική οικονομία, εξαρτημένη από την παγκόσμια αγορά. Η σαρωτική και πρωτοφανής κρίση που συνταράζει την Ελλάδα σήμερα και μας μεταβάλει σε χώρα προτεκτοράτο, σε χώρα υπό κατοχήν, είναι ακριβώς η παροξυστική συνέπεια αυτού του μοντέλου.
4. Το Άρδην υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και την ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης των εθνών, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική. Τα Βαλκάνια, πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.
5. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος και τα δικαιώματα του ελληνισμού σε αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νέο-οθωμανισμός που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών ελίτ. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη-βαλκανική Τουρκία και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του.
6. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Τα τουρκικά στρατεύματα και οι αγγλικές βάσεις πρέπει να αποχωρήσουν οι δε τουρκοκύπριοι πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικά δικαιώματα. Δεδομένου ότι οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις που πραγματοποιούνται από την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία εδώ και εξήντα χρόνια έχουν οδηγήσει το νησί στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης δεν υπάρχει άλλη λύση από την Αυτοδιάθεση του νησιού που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, ακόμα και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων –ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών.
7. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της FYROM, και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής γλώσσας» ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα, όπως είναι επιστημονικά παραδεκτό.
8. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επιθυμούμε πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της επιστημονικής αλήθειας, της χρήσης της γλώσσας και των παραδόσεών μας για την διαμόρφωση της συνείδησης των νέων γενεών και παράλληλα της επικοινωνίας με τους άλλους λαούς και τα επιτεύγματα τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αρνείται τον χυδαίο ανταγωνισμό και τη «εκπαίδευση της αμάθειας» να προάγει μια παιδεία εθνική, οικουμενική, αληθινή. «Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».
9. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι ανοικτή στους ξένους λαούς και τα διεθνή ρεύματα, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία και ρατσισμό. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να απορρίπτει τόσο την γενικευμένη οικονομική εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων όσο και την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα σε μια δήθεν πολυπολιτισμική χοάνη, που αποτελεί το όπλο του παγκόσμιου κεφαλαίου για την διαμόρφωση ενός μονοδιάστατου και εν τέλει ανυπεράσπιστου εργαζόμενου.
Υποστηρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών θα πρέπει να επιστρέψει άμεσα στον τόπο του και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά και οι χώρες που τους οδήγησαν στον ξεριζωμό.
Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο και επιβαρημένο εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλων εθνικών ζητημάτων.
10. Οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης είναι προϋπόθεση όχι μόνο για την επιβίωση των χωρών και κατ’ εξοχήν της δικής μας, που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, αλλά αποτελούν και προϋπόθεση για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής επιβίωσης.
Οι κοινωνίες χωρίς αίσθηση εθνικής κοινότητας γίνονται ζούγκλες. Και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εθνομηδενισμού είναι πως προσπαθώντας να αμβλύνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων αποδυνάμωσε την κοινωνική τους συνοχή, αποσυνέθεσε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, κοινότητες, δήμους, ακόμα και τους ευρύτερους οικογενειακούς δεσμούς. Κατά συνέπεια η ανασυγκρότηση των κοινωνιών μας περνάει τόσο μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών δομών και του οικολογικού προτύπου, όσο και μέσα από την ανασύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού.
11. Αποφασιστικής σημασίας για ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας είναι το ζήτημα της ανάπτυξης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Και όχι μόνο των τυπικών τέτοιων, όπως η θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων αλλά προπαντός η σταδιακή ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών θεσμών, τους οποίους κάνει εφικτούς και η μεταφορά των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και σε επιχειρήσεις και θεσμούς μικρότερου μεγέθους.
Και αυτό όταν η κατεύθυνση που έχουν πάρει τόσο οι παγκόσμιοι όσο οι Ευρωπαϊκοί, και οι ελληνικοί θεσμοί –τελευταίο έκτρωμα ο Καλλικράτης– κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας και του γενικευμένου εκφασισμού.
12. Εμείς δεν πιστεύουμε πως οι λύσεις και τα πρότυπα που προωθούμε αποτελούν μια πανάκεια, ούτε ότι θα φέρουν τον Παράδεισο επί γης, όπως έκαμαν προηγούμενες απόπειρες οι οποίες αντί Παραδείσου έφεραν την Κόλαση.
Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί.
---------------------------------------------------------------
[1] Πρόκειται για το τελικό συνοπτικό προσχέδιο θέσεων που διαμορφώθηκε στην Πανελλήνια –και όχι «πανελλαδική», διότι συμμετείχαν και συναγωνιστές από την Κύπρο– Συνδιάσκεψη του Άρδην που διεξήχθη στην Αθήνα, στον «Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού» στις 2 και 3 Οκτωβρίου 2010. Το σύνολο των εισηγήσεων και των αποφάσεων θα δημοσιευτεί στο Άρδην.
[2] Αυτό το τετράπτυχο δεν ιεραρχείται, ούτε το ένα στοιχείο ανάγεται στα άλλα, αλλά αποτελούν από μόνα τους αυθύπαρκτες και ισότιμες αξίες και αντιθέσεις. Μόνο η συγκυρία αναδεικνύει κάποιο από αυτά ως προτεραιότητα και όχι όπως συνέβαινε στο παρελθόν όταν κάποια αντίθεση προβαλλόταν ως το αποκλειστικό «κλειδί» για όλες τις άλλες, με τις εκτρωματικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
http://www.ardin.gr/node/3843
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ - ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ[1] 1. Το «Άρδην» αποτελεί μια συλλογικότητα πανελλήνιας εμβέλειας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον απόδημο ελληνισμό. Δεν αποτελεί ένα πολιτικό κόμμα αλλά μια πολιτική-ιδεολογική συλλογικότητα-κίνηση, που έχει ως προμετωπίδα ένα τετράπτυχο, το οποίο συνοψίζει τις ιδεολογικές της κατευθύνσεις: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία και κοινοτισμός[2].
2. Υπερασπίζουμε την ανάγκη μιας οργάνωσης της κοινωνίας που θα περιορίζει αποφασιστικά την κυριαρχία του εμπορεύματος πάνω στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, θα αναπτύσσει ορισμένους τομείς παραγωγής και θα από-αναπτύσσει άλλους, θα περιλαμβάνει έναν μεγάλο κοινωνικοποιημένο τομέα, θα μεταφέρει πόρους και δραστηριότητες στην περιφέρεια, θα αναπτύσσει την πολυκαλλιέργεια και τις βιολογικές καλλιέργειες, θα απορρίπτει την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
3. Απορρίπτουμε ένα μοντέλο που στηρίζεται στην αδιάκοπη επέκταση των εμπορευματικών ανταλλαγών και επιθυμούμε να παράγεται εγχώρια το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που χρειαζόμαστε, χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε στη φενάκη της κλειστής οικονομίας. Η οικολογική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης υποχρεώνει σε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης και μικρής κλίμακας παραγωγής, προϋπόθεσης εξάλλου τόσο για την κοινοτική και συνεταιριστική παραγωγή, όσο και για την εθνική ανεξαρτησία.
Δεν μπορεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη με παρασιτική οικονομία, εξαρτημένη από την παγκόσμια αγορά. Η σαρωτική και πρωτοφανής κρίση που συνταράζει την Ελλάδα σήμερα και μας μεταβάλει σε χώρα προτεκτοράτο, σε χώρα υπό κατοχήν, είναι ακριβώς η παροξυστική συνέπεια αυτού του μοντέλου.
4. Το Άρδην υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και την ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης των εθνών, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική. Τα Βαλκάνια, πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.
5. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος και τα δικαιώματα του ελληνισμού σε αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νέο-οθωμανισμός που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών ελίτ. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη-βαλκανική Τουρκία και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του.
6. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Τα τουρκικά στρατεύματα και οι αγγλικές βάσεις πρέπει να αποχωρήσουν οι δε τουρκοκύπριοι πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικά δικαιώματα. Δεδομένου ότι οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις που πραγματοποιούνται από την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία εδώ και εξήντα χρόνια έχουν οδηγήσει το νησί στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης δεν υπάρχει άλλη λύση από την Αυτοδιάθεση του νησιού που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, ακόμα και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων –ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών.
7. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της FYROM, και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής γλώσσας» ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα, όπως είναι επιστημονικά παραδεκτό.
8. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επιθυμούμε πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της επιστημονικής αλήθειας, της χρήσης της γλώσσας και των παραδόσεών μας για την διαμόρφωση της συνείδησης των νέων γενεών και παράλληλα της επικοινωνίας με τους άλλους λαούς και τα επιτεύγματα τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αρνείται τον χυδαίο ανταγωνισμό και τη «εκπαίδευση της αμάθειας» να προάγει μια παιδεία εθνική, οικουμενική, αληθινή. «Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».
9. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι ανοικτή στους ξένους λαούς και τα διεθνή ρεύματα, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία και ρατσισμό. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να απορρίπτει τόσο την γενικευμένη οικονομική εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων όσο και την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα σε μια δήθεν πολυπολιτισμική χοάνη, που αποτελεί το όπλο του παγκόσμιου κεφαλαίου για την διαμόρφωση ενός μονοδιάστατου και εν τέλει ανυπεράσπιστου εργαζόμενου.
Υποστηρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών θα πρέπει να επιστρέψει άμεσα στον τόπο του και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά και οι χώρες που τους οδήγησαν στον ξεριζωμό.
Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο και επιβαρημένο εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλων εθνικών ζητημάτων.
10. Οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης είναι προϋπόθεση όχι μόνο για την επιβίωση των χωρών και κατ’ εξοχήν της δικής μας, που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, αλλά αποτελούν και προϋπόθεση για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής επιβίωσης.
Οι κοινωνίες χωρίς αίσθηση εθνικής κοινότητας γίνονται ζούγκλες. Και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εθνομηδενισμού είναι πως προσπαθώντας να αμβλύνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων αποδυνάμωσε την κοινωνική τους συνοχή, αποσυνέθεσε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, κοινότητες, δήμους, ακόμα και τους ευρύτερους οικογενειακούς δεσμούς. Κατά συνέπεια η ανασυγκρότηση των κοινωνιών μας περνάει τόσο μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών δομών και του οικολογικού προτύπου, όσο και μέσα από την ανασύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού.
11. Αποφασιστικής σημασίας για ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας είναι το ζήτημα της ανάπτυξης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Και όχι μόνο των τυπικών τέτοιων, όπως η θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων αλλά προπαντός η σταδιακή ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών θεσμών, τους οποίους κάνει εφικτούς και η μεταφορά των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και σε επιχειρήσεις και θεσμούς μικρότερου μεγέθους.
Και αυτό όταν η κατεύθυνση που έχουν πάρει τόσο οι παγκόσμιοι όσο οι Ευρωπαϊκοί, και οι ελληνικοί θεσμοί –τελευταίο έκτρωμα ο Καλλικράτης– κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας και του γενικευμένου εκφασισμού.
12. Εμείς δεν πιστεύουμε πως οι λύσεις και τα πρότυπα που προωθούμε αποτελούν μια πανάκεια, ούτε ότι θα φέρουν τον Παράδεισο επί γης, όπως έκαμαν προηγούμενες απόπειρες οι οποίες αντί Παραδείσου έφεραν την Κόλαση.
Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί.
---------------------------------------------------------------
[1] Πρόκειται για το τελικό συνοπτικό προσχέδιο θέσεων που διαμορφώθηκε στην Πανελλήνια –και όχι «πανελλαδική», διότι συμμετείχαν και συναγωνιστές από την Κύπρο– Συνδιάσκεψη του Άρδην που διεξήχθη στην Αθήνα, στον «Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού» στις 2 και 3 Οκτωβρίου 2010. Το σύνολο των εισηγήσεων και των αποφάσεων θα δημοσιευτεί στο Άρδην.
[2] Αυτό το τετράπτυχο δεν ιεραρχείται, ούτε το ένα στοιχείο ανάγεται στα άλλα, αλλά αποτελούν από μόνα τους αυθύπαρκτες και ισότιμες αξίες και αντιθέσεις. Μόνο η συγκυρία αναδεικνύει κάποιο από αυτά ως προτεραιότητα και όχι όπως συνέβαινε στο παρελθόν όταν κάποια αντίθεση προβαλλόταν ως το αποκλειστικό «κλειδί» για όλες τις άλλες, με τις εκτρωματικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;
http://www.ardin.gr/node/4138
Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
φύλλο 72
Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες; Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους; Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές;
Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια.
Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου.
Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε.
Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά
Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και διέλυσαν την κοινωνική και εθνική τους συνοχή.
Διότι ενώ προσχώρησαν στην ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δήθεν για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα κατάφεραν και να παρασιτοποιηθούν οικονομικά έναντι της Ευρώπης και της ευρωζώνης και να μην τολμούν να αντιμετωπίσουν τον νεο-οθωμανισμό.
Διότι ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχε ως συνέπεια όχι μόνο την ανάδυση της σκοπιανής ύβρεως, αλλά και την υποβάθμιση των Βαλκανίων, της μόνης πιθανής μας ανάσας.
Διότι διέλυσαν έναν πολιτισμό τριών χιλιάδων χρόνων μέσα από την αντιπαροχή και την καταστροφή των πόλεων και των χωριών μας.
Διότι έγιναν υπέρβαροι, χαπακωμένοι, σκυλάδες και χούλιγκαν.
Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί και τους αποχαυνώνει η πιο άθλια τηλεόραση.
Διότι συναίνεσαν στη διάλυση της γλώσσας και της εκπαίδευσής μας, στη λοβοτομή της ιστορικής μας μνήμης.
Διότι παρακολούθησαν απαθείς τη μεταβολή των μητροπολιτών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους.
Διότι δέχτηκαν να θεωρείται προοδευτικός ο εθνομηδενισμός και η συμπόρευση με τους ποικιλώνυμους Σόρος και την παγκοσμιοποίηση.
Διότι καθημερινά παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τουρκικά σήριαλ στις τηλεοράσεις.
Διότι, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, βλέπουν αδιαμαρτύρητα να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφθασαν πάλι σε τριτοκοσμικά επίπεδα.
Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί ένας Παπανδρέου, ένας Παναγόπουλος, μια Τρεμονικολάου, ένας Κοκαλομαρινάκης.
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί. Στριμωγμένοι στον τοίχο. Και τώρα «υποκριτή αδελφέ μου» δεν υπάρχει πλέον καμία υπεκφυγή, καμία υποχώρηση, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Βρίσκεσαι, βρισκόμαστε όλοι, μπροστά στην Ιστορία, εκείνη με το μεγάλο Ι. Και είτε θα ζήσουμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια, είτε θα σβήσουμε, θα αποσυρθούμε στα παρασκήνια της ιστορίας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η νέα περίοδος που ανοίγεται με την κατάρρευση της «παράγκας» της μεταπολίτευσης είναι μια από τις κομβικότερες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θα κληθούμε να απαντήσουμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως διακριτό πολιτισμικό και εθνικό υποκείμενο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Οι παλιές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ήδη καταρρεύσει. Τα κάποτε απαραβίαστα σύνορα παραβιάστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Κάθε λαός και κάθε έθνος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στα σύνορα της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να παλέψει για να κερδίσει το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, ακόμα και την ύπαρξη. Και εμείς βρισκόμαστε στα σύνορα των κόσμων. Η εισβολή στην Κύπρο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ανάδυση του Ισλάμ, ο νεο-οθωμανισμός, τα Σκόπια, η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αποτελούν τα προανακρούσματα των προκλήσεων που έρχονται αδήριτες για μας. Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μας ως έθνους-κράτους. Και είτε θα απαντήσουμε στην πρόκληση με μια ταχύτατη-αστραπιαία ανάταξη των δυνάμεών μας, σαρώνοντας το κατεστημένο της αθλιότητας και της υποταγής, παίρνοντας δύναμη από την παράδοσή μας για να αντισταθούμε, είτε θα συρρικνωθούμε αναπόφευκτα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η μεγάλη δημογραφική ανατροπή που πραγματοποιήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια, (από 3 δισ. πληθυσμό ο πλανήτης πλησιάζει τα 7 δισ. σήμερα) και η τεράστια οικολογική κρίση που επιταχύνεται καθημερινά, αποτελούν ένα σήμα κινδύνου για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή που θα αντιμετωπίσει μερικές από τις δραματικότερες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Μεταναστευτικά κύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναταράξουν την περιοχή μας. Με όποιες συνέπειες θα έχουν για μας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η μεγάλη οικονομική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας αποτελεί κατ’ εξοχήν απειλή για τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα των κόσμων και μπορούν να συνθλιβούν κυριολεκτικά μέσα από τη σύγκρουση μεγάλων ενοτήτων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η διάλυση του παλιού κόσμου, «το τέλος του παλιού κόσμου», μοιάζει με θηλιά στο λαιμό όσων είναι ανίκανοι να παλέψουν, να αντισταθούν, να φανταστούν ένα νέο κόσμο, και έναν νέο ρόλο για τον τόπο τους. Γιατί αυτή η θανάσιμη κρίση μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να ανατρέψουμε το κυρίαρχο παρασιτικό μοντέλο, την υποταγή, την παραγωγική, πολιτισμική και ηθική αποσύνθεση, ώστε να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, προσαρμοσμένο στις οικολογικές, οικονομικές, δημογραφικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.
Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψή μας, από την κατατονία μας, από τη νεκροζώντανη καθημερινότητά μας και να παλέψουμε για το ίδιο μας το τομάρι. Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Γιώργος Καραμπελιάς
Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
φύλλο 72
Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες; Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους; Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές;
Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια.
Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου.
Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε.
Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά
Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και διέλυσαν την κοινωνική και εθνική τους συνοχή.
Διότι ενώ προσχώρησαν στην ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δήθεν για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα κατάφεραν και να παρασιτοποιηθούν οικονομικά έναντι της Ευρώπης και της ευρωζώνης και να μην τολμούν να αντιμετωπίσουν τον νεο-οθωμανισμό.
Διότι ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχε ως συνέπεια όχι μόνο την ανάδυση της σκοπιανής ύβρεως, αλλά και την υποβάθμιση των Βαλκανίων, της μόνης πιθανής μας ανάσας.
Διότι διέλυσαν έναν πολιτισμό τριών χιλιάδων χρόνων μέσα από την αντιπαροχή και την καταστροφή των πόλεων και των χωριών μας.
Διότι έγιναν υπέρβαροι, χαπακωμένοι, σκυλάδες και χούλιγκαν.
Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί και τους αποχαυνώνει η πιο άθλια τηλεόραση.
Διότι συναίνεσαν στη διάλυση της γλώσσας και της εκπαίδευσής μας, στη λοβοτομή της ιστορικής μας μνήμης.
Διότι παρακολούθησαν απαθείς τη μεταβολή των μητροπολιτών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους.
Διότι δέχτηκαν να θεωρείται προοδευτικός ο εθνομηδενισμός και η συμπόρευση με τους ποικιλώνυμους Σόρος και την παγκοσμιοποίηση.
Διότι καθημερινά παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τουρκικά σήριαλ στις τηλεοράσεις.
Διότι, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, βλέπουν αδιαμαρτύρητα να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφθασαν πάλι σε τριτοκοσμικά επίπεδα.
Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί ένας Παπανδρέου, ένας Παναγόπουλος, μια Τρεμονικολάου, ένας Κοκαλομαρινάκης.
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί. Στριμωγμένοι στον τοίχο. Και τώρα «υποκριτή αδελφέ μου» δεν υπάρχει πλέον καμία υπεκφυγή, καμία υποχώρηση, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Βρίσκεσαι, βρισκόμαστε όλοι, μπροστά στην Ιστορία, εκείνη με το μεγάλο Ι. Και είτε θα ζήσουμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια, είτε θα σβήσουμε, θα αποσυρθούμε στα παρασκήνια της ιστορίας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η νέα περίοδος που ανοίγεται με την κατάρρευση της «παράγκας» της μεταπολίτευσης είναι μια από τις κομβικότερες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θα κληθούμε να απαντήσουμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως διακριτό πολιτισμικό και εθνικό υποκείμενο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Οι παλιές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ήδη καταρρεύσει. Τα κάποτε απαραβίαστα σύνορα παραβιάστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Κάθε λαός και κάθε έθνος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στα σύνορα της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να παλέψει για να κερδίσει το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, ακόμα και την ύπαρξη. Και εμείς βρισκόμαστε στα σύνορα των κόσμων. Η εισβολή στην Κύπρο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ανάδυση του Ισλάμ, ο νεο-οθωμανισμός, τα Σκόπια, η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αποτελούν τα προανακρούσματα των προκλήσεων που έρχονται αδήριτες για μας. Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μας ως έθνους-κράτους. Και είτε θα απαντήσουμε στην πρόκληση με μια ταχύτατη-αστραπιαία ανάταξη των δυνάμεών μας, σαρώνοντας το κατεστημένο της αθλιότητας και της υποταγής, παίρνοντας δύναμη από την παράδοσή μας για να αντισταθούμε, είτε θα συρρικνωθούμε αναπόφευκτα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η μεγάλη δημογραφική ανατροπή που πραγματοποιήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια, (από 3 δισ. πληθυσμό ο πλανήτης πλησιάζει τα 7 δισ. σήμερα) και η τεράστια οικολογική κρίση που επιταχύνεται καθημερινά, αποτελούν ένα σήμα κινδύνου για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή που θα αντιμετωπίσει μερικές από τις δραματικότερες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Μεταναστευτικά κύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναταράξουν την περιοχή μας. Με όποιες συνέπειες θα έχουν για μας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η μεγάλη οικονομική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας αποτελεί κατ’ εξοχήν απειλή για τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα των κόσμων και μπορούν να συνθλιβούν κυριολεκτικά μέσα από τη σύγκρουση μεγάλων ενοτήτων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η διάλυση του παλιού κόσμου, «το τέλος του παλιού κόσμου», μοιάζει με θηλιά στο λαιμό όσων είναι ανίκανοι να παλέψουν, να αντισταθούν, να φανταστούν ένα νέο κόσμο, και έναν νέο ρόλο για τον τόπο τους. Γιατί αυτή η θανάσιμη κρίση μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να ανατρέψουμε το κυρίαρχο παρασιτικό μοντέλο, την υποταγή, την παραγωγική, πολιτισμική και ηθική αποσύνθεση, ώστε να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, προσαρμοσμένο στις οικολογικές, οικονομικές, δημογραφικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.
Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψή μας, από την κατατονία μας, από τη νεκροζώντανη καθημερινότητά μας και να παλέψουμε για το ίδιο μας το τομάρι. Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Γιώργος Καραμπελιάς
